Make it a good one

Het is een jaar geweest, met hele leuke en bijzondere dingen. Het is een jaar geweest, dat iedere dag van dit jaar voor het eerst was, de eerste dag zonder mam. Het is een jaar geweest waar ik mijn long COVID fysiotherapie kon afsluiten na deze ruim één jaar te hebben gehad. Het is een jaar geweest, waar vriendschappen bleven en zelfs sterker en hechter zijn geworden.

Het is een jaar geweest waar Lina naar groep 3 ging en ze zit heel goed op haar plek. Het is een jaar geweest waar de laatste maanden omtrent zelfzorg hoog in het vaandel stond. Het is een jaar geweest waar mijn hele schrijven op zijn gat lag, maar dat er de laatste maanden weer wat verhaaltjes te lezen zijn.

Het is een jaar geweest waar pa en ik een andere band kregen. De band is nog hechter geworden. Het is een jaar geweest waar mam een plekje heeft gekregen op de begraafplaats. Het is een jaar geweest waar we voor het eerst met vrienden en hun dochters op vakantie zijn geweest en dit was zó geslaagd dat er weer is geboekt voor volgend jaar.

Het is een jaar geweest waar ik ben gestart met sporten en dit brengt me heel veel. Ik heb meer conditie, ik ben uit mijn hoofd, ik ben sneller op de been na ziek zijn en ik vind het heerlijk om mezelf een 2 uurtjes uit te dagen. Het is een jaar geweest waar pa eindelijk aan zijn teen is geholpen. Hiervoor was hij wat afhankelijker en zijn er best wat wat mensen geweest die hun hun hulp aanboden. Ik heb zelf hier vooral steun en hulp gehad van mijn lieve nicht.

Het is een jaar geweest met wat logeerpartijtjes en kinderfeestjes voor ons meisje. Het is een jaar geweest waar Lina voor het eerst naar de Efteling ging. Het is een jaar geweest waar we kerst in goede gezondheid met elkaar hebben kunnen vieren.

Wat wil ik voor 2024?

Wat zijn mijn wensen?

Ik wil weer meer in mijn pen “klimmen.” Om mensen te motiveren en te stimuleren. Puur om mijn eigen ervaringen te delen.

Ik wil lekker doorgaan met sporten en dit uitbouwen naar 3x per week. Ik wil fitter worden, mee kunnen bewegen met onze lieve Lina.

Misschien dit jaar nog een tatoeage laten zetten als herdenking van mijn lieve mam. Wat mis ik haar 😢 Ze gaat dagelijks veel door mijn hoofd. Wat had zij gedaan? Wat had ze tegen me gezegd?

Het maakt me sterk, want vorig jaar dacht ik: “ik kan niet zonder haar.” En hier sta ik dan, sterker en ik sta meer in mijn kracht.

In 2024 wil ik minder verwachtingen hebben en mezelf laten verrassen. In 2024 wil ik mijn familie & vriendschap banden vast houden of nog beter maken en hopelijk krijg ik ruimte om meer met hun zijn.

In 2024 blijf ik luisteren, nee ik blijf voelen wat goed voor mij is. Mijn leven is en blijft balanceren, maar óók dit jaar heb ik weer geleerd. Mezelf leren kennen, een vrouw, zonder moeder. In 2024 waren er behoorlijk wat uitdagingen maar ik heb het geflikt met allerlei lieve mensen om mij heen. Van lieve appjes, tot lange telefoongesprekken. Jullie zijn goud waard!! 💛

In 2024 ga ik nog meer herinneringen maken, ga ik lachen en is er ruimte voor een traan. In 2024 ga ik door met dingen doen waar ik blij van word en ik hoop dat mij hiervoor óók meer ruimte wordt gegund.

In 2024 ga ik nog meer bewust leven, bewust genieten en juist van alle kleine dingen die er zijn. In 2024 ga ik voor nog meer genietmomentjes beleven en hele mooie herinneringen maken.

Bedankt dat jullie mijn blogs blijven lezen. Ik wens jullie een fantastisch nieuw jaar, vol met blije momenten. En als er mindere momenten zijn, gun ik je net zoals mij, dat je lieve mensen om je heen hebt. Make it a good one 🥂💜

Dag 2023 … hallo 2024 🥂

December

De kerstman zegt niet voor niets: “ho ho ho ..!” Tsja sinds mijn hersenletsel hoor ik weleens letterlijk wat iemand zegt, zonder een emotie erbij te horen. Soms is dat prettig, maar soms ook niet. Voor diegene of voor mezelf. Ik besef heel goed, wel wat later wat ik soms hoor of zeg.

Dat ben ik, ik die dingen soms wat ongenuanceerd zeg. Je kan het bot noemen, maar ik noem het vlak. Zonder emotie. Dus letterlijk horen, dus het ongenuanceerd horen, hoort óók bij mijn hersenletsel.

Ik weet er mee om te gaan, ik kom er op terug of ik vraag het later wat hij of zij bedoelde. Om terug te komen op mijn eerste zin … de kerstman zegt niet voor niets: “ho ho ho ..!” Ik denk dat dit voor heel veel mensen geldt. Mensen worden vaak overvraagd in december, dus zorg dat je wat extra lege plekken hebt in je agenda.

Waarom?? Om bij te tanken, om op te laden en om de letterlijke woorden van de kerstman te horen. 😉

Voor de mensen met hersenletsel is deze maand vaak veel, veel feestdagen, veel regelen, veel plannen dus veel meer schakelen. En dat schakelen, kost nou eenmaal meer energie. De energie die we wat minder hebben.

Wat mij helpt is:

⁃ plan van te voren, plan niet je hele kerst vol, zorg voor oplaadmomenten

⁃ zorg dat je een tijdslimiet hebt voor jezelf op een activiteit

⁃ beweeg, wandel of sport, het zorgt dat je mentaal oplaadt

⁃ draag oordopjes, zodat de prikkels minder binnenkomen, zodat je energie overhoudt

⁃ let eens op je ademhaling. Wat mij tot rust brengt is de “4,7,8” ademhaling. 4 tellen in ademen door je neus, 7 tellen vasthouden en 8 tellen uit ademen door je mond. Een paar keer achter elkaar en het liefst een paar keer per dag

⁃ doe dingen waar je blij van wordt, wat je misschien energie kost, maar dat het je meer energie brengt

⁃ schrijf, schrijf je gedachtes op. Je hersenspinsels 😉 dan deel je het en voelt je hoofd lichter

Tenslotte maak er een mooie maand van en maak mooie herinneringen met iedereen die je lief hebt. Ga soms uit je comfort zone om dan de dagen erna binnen je grenzen te blijven. Als ik het kan, kan jij het ook. 💜

Hoor het letterlijk … 😉

Black Friday

𝙱𝚕𝚊𝚌𝚔 𝙵𝚛𝚒𝚍𝚊𝚢

Vandaag is het Black Friday. Tegenwoordig is het black Friday week of zelfs een maand. De black Friday staat voor koopjes, alhoewel dat soms óók een wassen neus is. Black Friday, is een dag die voor ons letterlijk zwart was. De dag dat mama zei: “mijn lijf is op.” Aan de ene kant, opgelucht, want ze was aan het vechten, vechten tegen iets wat haar lijf overnam en aan de andere kant dat ze zo dapper is geweest, om het heft in eigen handen te nemen.

Ik weet het nog als de dag van gisteren. Wij mochten op die bewuste black Friday een nieuwe televisie uitzoeken van mijn ouders. Het ging de laatste weken al met de dag slechter met mijn moeder dus jullie begrijpen dat mijn hoofd er helemaal niet naar stond.

Manlief was die dag vrij en mama appte ons in de ochtend … de bewuste black Friday : “jullie gaan toch wél kijken voor een nieuwe televisie toch?” Ik keek manlief aan en ik zei: “het is omdat mam het graag wilt, maar jij hebt er verstand van en we gaan naar 1 winkel.” Hij keek me aan en hij knikte. We liepen in de stad, het was guur, het was donker buiten.

We liepen een winkel in. Manlief had zich gelukkig al ingelezen dus we hadden een keuze wat we graag wilden. Zo gezegd, zo gedaan. De televisie hebben we gekocht, in 1 winkel. Doelloos liepen we nog in de stad. De huisarts zou komen bij mam en wij zouden daarna een bakkie koffie gaan drinken. We waren nog niet gebeld en we namen ergens een lekkere verwenkoffie. Daarna liepen we naar de auto en zeiden tegen elkaar: “het duurt wel heel lang.”

Tegelijkertijd belde mijn vader, de huisarts was geweest. Het bleek dus dat mijn moeder zo’n enorme hoestbui had gehad in de ochtend en dat ze dacht dat ze stikte. Heel akelig. Er waren dingen nodig van de zorgwinkel. Die hebben we gehaald en zijn we snel naar hun gedaan. In de middag zou de huisarts terugkomen. Een huisarts waar ze op erg op vertrouwde.

De uren streken voorbij en ik bleef daar. Manlief ontfermde zich over onze dochter. Ik wilde niet meer van mama’s haar zijde afwijken. Ze dommelde in slaap en keek soms verward om zich heen. Ik voelde aan alles dat dit het was …. mam was op.

De huisarts kwam, pap en ik waren erbij toen ze de woorden uitsprak: “ik wil wel, maar mijn lijf is op.” Binnenin trillend als een rietje en de tranen prikten in mijn ogen. Ik slikte en zei: “het is goed mam, je hebt genoeg gevochten.” Ik was tegelijkertijd óók intens verdrietig en in paniek in mijzelf, want wat moet ik zonder mam.

Mam is in slaap gebracht, die bewuste black Friday. Mijn neef en nicht ontfermde zich over Lina. We hadden gedacht dat ze er dan zaterdag niet meer was …. maar nee ze bleef strijden tot bijna middernacht op dinsdag. Ze praatte soms nog, dat bij de meiden de thuiszorg heel verwonderlijk was. De huisarts zei: “ik sta er niet gek van te kijken … ze wilde nog niet.”

En nu komt ie .. de black Friday. Deze dag dat voor mij een zwarte bladzijde is in mijn leven, maar ook eentje met fantastische herinneringen. De woorden die ze sprak, de vrienden en familie waar ze nog afscheid van heeft kunnen nemen en haar hele zijn was fijn. Ze was nog steeds bezig wat voor ons goed was. Het zorgzame, heeft ze gehad tot aan haar laatste dag. Ik koester dat, ik koester haar sterk zijn, ik koester mijn moeder die er altijd maar ook altijd voor mij was.

Black Friday zal nooit meer de dag zijn van de koopjes. Alhoewel we wel een mooie televisie hebben mogen uitzoeken. Het is de dag dat mam zei: “ik kan niet meer …” Het is de dag dat mam haar eigen dappere besluit heeft kunnen maken om rustig in te gaan slapen. Het is altijd de dag dat het lichaam van mijn moeder stukje bij beetje uit mijn handen gleed. Het is de dag dat mam zo stoer was om deze keuze te maken.

De liefde die ze voor ons had en heeft zal altijd bij me blijven, in mijn hoofd, in mijn lijf maar óók vooral in mijn hart 💜

Loslaten 💜

Rust & ruimte

ʀᴜsᴛ & ʀᴜɪᴍᴛᴇ

Afgelopen weken waren goed, even weer tot rust komen, tot bezinning komen en vooral te voelen. Te voelen waar de pijn zit, de pijn in mijn hart. Ik voel echt hartzeer. De afgelopen weken is het gemis van mijn moeder nog intenser geweest. Het kan én het mag er zijn van mezelf.

Ik heb weleens geschreven over interne en externe prikkels. Je kan echt fysiek ziek worden van overprikkeling. Dus je overvraagt je brein. Ik zie het ook om mij heen, bij mensen die me lief hebben, ze overvragen zichzelf. Mensen die gezond zijn, die geen hersenletsel hebben en die (waarschijnlijk) wat meer aankunnen als mensen met NAH (Niet Aangeboren Hersenletsel.)

Je lijf en brein overvragen gaat uiteindelijk voor problemen zorgen. De één zijn emmertje is wat eerder vol als bij de ander. We zijn allemaal mensen en we zijn geen machines. Je brein overvragen is niet alleen om teveel dingen te doen of in je overvolle agenda nog iets er tussen willen proppen.

Je brein overvragen zijn ook je emoties en je denkgedrag. Dit … dit zijn de interne prikkels. De zintuiglijke prikkels. Deze prikkels namen de overhand de afgelopen periode. Missen, denken, de vraag “weet je nog toen?” Het opnieuw ervaren van herinneringen en wat denk je van dromen en het voelen. Het meer voelen. Het is fijn, want hierdoor ga ik ook meer uit mijn hoofd, want er is zoveel te voelen.

Het is en kan er zijn … en vooral het mag er zijn. Geef je, jezelf ook de tijd? De tijd om even wat minder gas te geven? Je agenda iets leger maken? Hierdoor komt er ruimte, ruimte in je hoofd en je lijf. Ik kan je zeggen uit eigen ervaring dat dit erg prettig is en voelt.

Moraal van dit verhaal is dat bij mij de interne prikkels meer doen als de externe prikkels. De externe prikkels heb ik meestal goed onder controle. Ik weet dat ik op tijd moet stoppen of juist een tijdsbestek aan een activiteit moet hangen. Hier spreek ik en schrijf ik bij “mijn hersenspinsels.” Ik schrijf vanuit mijn 16 jaar ervaring met hersenletsel 💜

𝙰𝚕𝚜 𝚍𝚎 𝚍𝚊𝚐 𝚟𝚊𝚗 𝚐𝚒𝚜𝚝𝚎𝚛𝚎𝚗

Als de dag van gisteren
Ik hoor je stem
Ik hoor je adem
Je adem die zwaarder wordt

Als de dag van gisteren
Ik voel je aanwezigheid
Ik voel je liefde
Je liefde en juist voor ons

Als de dag van gisteren
Ik zie je machteloosheid
Ik zie je vechten
Je vecht, maar vecht tevergeefs

Als de dag van gisteren
Wat zou ik graag terug willen
Je te zien, te voelen of te horen
Gisteren … is er niet meer

Als gisteren niet vandaag is

Vol hoofd

Lina & mama 🥰 Ik wil even terug komen op een gesprekje wat ik van de week met haar had.

Ik: “mijn hoofd zit een beetje vol?”
Lina: “wat is dat mama? Vol hoofd?”
Ik: “euh .. even goed bedenken hoe ik dit kan uitleggen aan je”

Ietsje later.

Ik: “stel er zitten allemaal autootjes in mama haar hoofd en er moeten er nog meer bij, maar die auto’s staan in de file voor mama haar hoofd, omdat ie vol is.”

Ze kijkt me aan met haar grote blauwe ogen en roept enthousiast: “mama, als ik nou eens een stoplicht voor je oor zet en ik doe ‘m op groen, dan is je hoofd zo leeg.” Ze lacht triomfantelijk.

Ik: “wauw Lina, wat een goed plan. Echt heel goed bedacht.”

Ze kijkt me trots aan en ze gaat weer bezig, bezig in haar eigen spel. Het moederschap beleef ik als één grote spiegel. En ze is zo puur en zo praktisch want zij .. zij kan de hele wereld redden in haar hoofd.

Moraal van het verhaal is, dat ik dingen uit kan leggen over mijn hersenletsel, in Jip en Janneke taal. Haar laat meedenken en antwoorden geven, maar ik laat haar vooral lekker kind zijn. 💜

Mijn alles 💜

N O V E M B E R

November. Ik zie op tegen de komende maand, ik zie op tegen de herbelevingen, ik zie op tegen de dagen … maar ik heb wel een keuze. Ik heb een keuze en ik kies ervoor om niet zielig in een hoekje te gaan zitten kniezen. Ik maak de keus om goed voor mezelf te zorgen, deze maand, de aankomende maand en de maanden daaropvolgend.

De maand november, de maand waar het vorig jaar allemaal is gebeurd. De maand van het het overlijden van mijn moeder. Ik merk dat ik weer herbeleef, dingen die ik kwijt was, die in één keer opgerakeld worden.

Ik maakte een keuze om te gaan beginnen met sporten. Langzaam, bij een sportschool onder begeleiding. Ik wandel wel, maar ik wil sterker worden. Sterker in mijn lijf en sterker mentaal worden.

Levend rouwen, daar ben ik mee bekend. Ik weet dat nog van de periode dat ik net mijn herseninfarct had gehad. Ik negeerde het totaal en ik ging door. Net als nu, maar nu is het levend verlies. Het is voor mij een herkenbaar patroon, alleen ik ben nu verder in mijn proces.

Ik heb geleerd, ik trap eerder op mijn rem en kies ik meer voor mijn noodzakelijke behoeften. Alleen, nog niet genoeg. Ik weet wat nodig is. Mijn lijf staat aan en ik voel dat aan alle fronten.

Afgelopen periode veel dingen kunnen doen, leuke dingen vooral, maar ook dingen waar ik van te voren al over twijfelde en dat ik dat toch heb gedaan. Spijt? Nee! De basis is en blijf thuis, ik sta er, maar ik merk dat het zwaarder wordt, dat het zwaarder voelt. Pas op de plaats, focussen op wat wél voor me werkt, mijn signalen herkennen, want ik weet het dondersgoed.

De komende tijd ga ik goed voor mezelf zorgen. In balans. Sporten, bewegen, gezond eten, lachen, huilen, schrijven, samen zijn of juist nu even alleen. Verdriet mag er zeker zijn en ik koester de herinneringen die ik wél heb met mijn mams. Ze staat achter me, ze is bij mij en ik hoor haar in mijn gedachten zeggen: “𝙝𝙚𝙩 𝙠𝙤𝙢𝙩 𝙬𝙚𝙡 𝙬𝙚𝙚𝙧 𝙜𝙤𝙚𝙙 𝙨𝙘𝙝𝙖𝙩, 𝙢𝙖𝙖𝙧 𝙝𝙚𝙩 𝙝𝙚𝙚𝙛𝙩 𝙙𝙚 𝙩𝙞𝙟𝙙 𝙬𝙚𝙚𝙧 𝙚𝙫𝙚𝙣 𝙣𝙤𝙙𝙞𝙜.”

Ze heeft gelijk, het komt goed. 💜

D E V L I N D E R

Vanmorgen fietste ik alleen naar het kerkhof waar mijn moeder een mooi plekje heeft gekregen. Het stukje fietsen gaat in serene rust. De lucht is strak, er staat een windje en ik voel mijn haren in de wind wapperen.

Ik fiets het laantje in richting het kerkhof. Het is een mooie weg met aan beide zijden bomen. Ik word rustig, ik word kalm …aangekomen bij de begraafplaats komt er een witte vlinder langs.

Op de dag dat we haar urn plaatste kwam er een witte vlinder langs. Deze bleef een beetje bij ons fladderen en vloog weer weg. Het zal niet dezelfde vlinder zijn geweest, maar toch.

Het gevoel dat ze even kwam kijken, het gevoel dat ze even rond fladderde waar ik was en het geeft me rust. Ik voelde haar nóg meer bij me.

Ik zet wat verse bloemetjes neer, geef een kus en ga tegenover op het bankje zitten. Daar is ze weer … de mooie witte vlinder. Ze fladdert even om me heen en vliegt naar struiken.

Of ik heel zweverig ben? Eigenlijk niet, maar ik geloof wel dat het een betekenis heeft, het voelt als een teken en waar het mij om gaat: “het geeft me rust, ik word ontspannen.”

De mooie witte vlinder, ik hoop dat ik je gauw weer zie … als ik je nodig hebt. 💜

Moederdag .. de eerste zonder jou 😢

De hele week, zit ik mezelf zo in weg … echt mam, iedere dag lijkt moeilijker te worden. Nu komt de ontlading, de tranen en voel de scherpe pijn van binnen. Ik ben zo fucking trots dat jij mijn moeder bent. We praten dagelijks over je, met René, soms met Lina, en ik veel met pa. Ik weet dat je super trots bent op hem, hoe hij het doet. Op mij? Ik weet het niet. Ik ben zo onzeker of ik dingen goed doet. Ik word in ieder geval huilend wakker vandaag en deze week ben ik zo geconfronteerd door alle advertenties over Moederdag.

Ik heb altijd empathie in mijn donder gehad …. ieder jaar stond ik stil bij de moeders die er niet meer waren, maar nu behoor ik zelf tot die categorie. Mam, ik mis je, iedere dag een beetje meer. Ik heb alles wat je hebt geleerd in mijn rugzak en ik voel jouw liefde en warmte om mij heen. Wat ben ik blij dat ik je zo lang in mijn leven hebt gehad en dat je me zoveel liefde in de meest pure zin hebt gegeven.

De eerste Moederdag zonder jou. We halen pap vanmiddag op en Lina maakt de dag goed voor mij vandaag. Mam, maak er iets moois van boven, dan doen wij het ook. ❤️

Voor de liefste 💜❤️

Dagje uit

De meivakantie zit er weer op .. en eerlijk? Ik had er best nog wel een weekje willen aanplakken. We zijn afgelopen donderdag
een dagje naar de Efteling geweest. Daar in de buurt een B&B gereserveerd en onze dochter heeft de tijd van haar leven gehad .. dus wij ook. Ik ben alles eruit gehaald wat erin zat 😉

De dagen daarna waren niet zo leuk. Ik noem ze de “na(h)genietdagen,” maar ze waren heftiger als dat ik had verwacht. De dagen voelden alsof mijn hoofd op een stokje stond. Ken je die? De poppetjes die op de hoedeplank of op het dashboard staan van een auto? Die zo met hun hoofd wiebelen? Zo voel ik me. Mijn lijf tintelden van top tot teen, alles om me heen komt 10x zo hard binnen en ik loop met kleine oogjes het huis rond.

Toen manlief zaterdag vroeg of het wel ging met me barste ik in huilen uit en zei: “waarom moet ik zo boeten als ik zó iets leuks heb gedaan?” Het moet er dan dan even uit en dat voelt óók als opluchting.

We zijn vier dagen verder en ik ben er nog niet….het grootste gedeelte heb ik gehad en de grote, blije lach op onze dochter haar gezicht dat dit alles waard is geweest.

Ik creëer mijn eigen bubbel, met zo weinig mogelijk prikkels. Concentreren op thuis, lummelen & rommelen in mijn pyjama broek en Lina heeft heerlijk gespeeld. Alsof ze het voelde.

Het vraagstuk: “wat had ik beter kunnen doen?” komt later. Eerst maar weer fijn zijn, fijn mezelf kunnen zijn, nagenieten van de foto’s van het dagje Efteling en voelen hoe de hele mei vakantie is geweest. En daarna weer denken. Nu voelen, ik kan vandaag nog in de bubbel blijven en even samenzijn met mezelf.